ო, რა სევდით ამომევსო გული,
შენ, მშვენიერს, როცა ვერა გხედავ,
უსასრულოდ იბურება ზეცა,
ოცნებასაც შენზე ძლივსღა ვბედავ,
წინ ბურუსი აქოჩრილი ტალღის,
ზღვა რომ ისვრის ზვირთებად და შხეფად,
ეს ცხოვრებაც ისე მდორედ გადის...
ლექსებით თუ მოვიპოვებ შვებას.
და მივყვები უსასრულო ბილიკს,
გარშემო კი შემოდგომა ფეთქავს,
საკითხავი არის, ნეტავ ვისთვის?
მე ხომ შენზე ოცნებას ვერ ვბედავ!
No comments:
Post a Comment