საქართველო, ჩემო ძვირფასო სამშობლოვ, მტერთაგან გაუტეხელო, მზის გულივით ნათელო და ბრწყინვალევ, ქართველებო და არაქართველებო, ვისაც გიყვართ ჩვენი ქვეყანა, მარაიამობას გილოცავთ,მისი მადლი შეგვეწიოს!
დღეს ლექსს შემოგთავაზებთ, რომელიც ერთ-ერთი პირველთაგანია, რომელიც დავწერე და მთელი გულით ამოვთქვი ჩემი დიდი სიყვარული ჩვენი მხსნელი, იესოს დედის, ამ უდიდესი და განსაკუთრებული ქალის მიმართ: "ღვთიშობელს!"
თითქოს შენს თვალში იები ჩაქრა,
გაზაფხულს კაბად ხომ არ აჩუქე?
ტუჩმა დაკარგა წითელი ფერი,
ალბათ, ვარდები დაასაჩუქრე.
წამწამთა ჯარი ტყეებად იქცა,
გიშრის თვალები - მელნისფერ ტბებად,
ღაწვი - ფიქალად, თმები კი, თმები...
ველს დასწყობია ოქროსფერ ძნებად,
შენი ცრემლები - წვიმის წვეთია,
რომ ასაზრდოვებს ჩანჩქერებს, წყაროს,
მდინარეები ზღვებს უერთდება
და ოკეანის სიღრმეში ჩქარობს.
შენი ღიმილი მზე არის მწველი,
შენი კბილები - მძივების კონა,
ყელს დაკიდული მარგალიტები,
ცას ვარსკვლავებად რომ დაეკონა.
ანგელოზივით შეისხი ფრთები
და ამ სამყაროს დედად იქეცი,
სიცოცხლის წყაროვ, მფარველო ჩვენო,
ლოცვით, გალობით შენთან ვიქნებით!
მაია დიაკონიძე
27.10.2012წ.
No comments:
Post a Comment