ევა ადამს საუკუნეების მერე!
ჩემი ოცნება ხარ, უსასრულო ფიქრი,
კოსმოსიც კი ვრცელი ამ გრძნობებს ვერ იტევს,
მონატრება დიდი საუკუნეთ ითვლის
და გასცდება ყველა სამყაროს და სივრცეს.
ველოდები იმ წამს, როცა შეგეყრები,
მზე ჩამოვა დაბლა, ჩვენ რომ შემოგვხედოს,
დავიუნჯებთ ზეცას სიყვარულის ფრთებით,
შენთვის ვარსებობდი, ჩემო ერთდადერთო!
მაგ თვალების საფირს განა რამე მიჯობს?!
ოკეანის, ზღვების შიგნით ვხედავ ტალღებს,
მიყვარხარო, თქმაც კი, როგორ გაგიბედო,
ჩაგეკვრები გულში ამ ცხოვრებით ნაგვემს.
ზღვის და მთების ნაზავს, მომაგებებ ნიავს,
სალუქ კანზე ვნებით, ნაზად შემეხები,
და წამოვა ციდან მანანების წვიმა,
ადამი და ევა, ისევ შევერთდებით.
მოწყვეტილო ციდან, ვარსკვლავო და მზეო,
შენ ამშვენებ სულით ამ სამოთხურ მიწას,
ტალახი და ჭუჭყი შენ ვერ შეგეხება,
ღმერთი შეგეწევა წყაროსავით წმინდას.
No comments:
Post a Comment