რამდენი ხანია არაფერს აღარ მწერ,
ამჯერად ამდენი ნეტავ რა დარდი გაქვს,
მზის სხივთა კონები და ლურჯი ნისლები
ნიავს დავადევნე ფიქრებით ამ დილას.
იალქნებს გაშლი და მიაპობ სივრცეებს,
გარუჯულ სახეზე ნაოჭებს ისწორებ,
მრავალი ზღუდე გაქვს ჯერ გადასალახი,
და არ უშინდები ცხოვრების მინორებს.
მე მაინც გელი და ვუცდი შენს ბარათებს,
ოცნების გავაბი ზეცასთან ხიდები,
ბრმა მონატრებების ჯაჭვს გულზე ვატარებ
და მაინც ნატკენ სულ ვარწყულებ იმედით.
No comments:
Post a Comment