მიყვარხარ როგორც ორ არაგვს მტკვარი,
თეთრიც და შავიც მისკენ ილტვიან,
ესე ცხოვრება ისეთი არი
ლამაზი, როგორც შენზე იტყვიან.
ვცდილობ სპეტაკად მოვიდე შენთან,
არ ავიმღვრე და არცა გავირყვნა,
შავიც ვათეთრო და შენთან თეთრად
მარადიული ზარით დავრისხავ.
ახლა ვფიქრობ და ადრეც მქონია
აზრი აქამდე გაუფილტრავი,
შენი სახება ჩემი მგონია,
შენით მოვხატე გულის ფიცარი.
მთელი სამყარო ჩემი მგონია,
ცალკე ვით ვიყო შენი ზიარი,
აქ სიყვარულის კაკაფონია
არის უბრალიდ ადამიანი.
მარად და მუდამ მოვილტვი შენკენ,
როგორც არაგვი ორთავე შლეგი,
შენ იყო თითქოს ის მღვრიე მტკვარი,
ან სხვაგან მბრბოლი მდინარე თერგი.
რომელსაც სულაც ვეღარ მივწვდები,
სხვაგან გიჭირავთ ორთავს სვლაგეზი,
კვლავ საძებარი ის ჩემი ბედი,
საით გამექცა, ვერაფერს ვხვდები.
No comments:
Post a Comment