ნეტავი ვინ ვარ?! (სატრფიალო)

ნეტავი ვინ ვარ, თვითონ არ ვიცი

და ქარი, როგორც ხის ტოტებს, მიტევს,

მე რომ მეგონა უღრუბლო ზეცა,

თურმე ზეცასაც ჰქონია დირე,

მე ისევ ვცეკვავ ქუჩებში ტანგოს,

მაგრამ მეწყვილე ვერ ვნახე კიდევ,

შევრჩი სამყაროს ძველი ქოშივით,

სახმარად რომ არ სჭირდებათ მდიდრებს.

ნეტავ ღვთის ნება ქვეყნად რა არის,

შეხედეთ, ირგვლივ ყრია დროშები,

გატანილები ჩვენი  გულიდან,

ძალგამოცლილი ავგაროზები..

და სიყვარულის წაგვართვეს თავი,

მშობელი დედაც თითქოს არ გვიყვარს,

თავწაკრულები, ხელგაკრულები 

იზიდებიან ფიქრები ფიქრთან.

მომავლის იმედს მოწყვიტეს კუდი,

გესლი არ რჩება მხოლოდ ხაროში,

ზღაპრებიდანაც გამოგვაძევეს,

რითაც ვცხოვრობდით, რითაც ვხარობდით.

და ვცეკვავ ახლა სულ მარტო ტანგოს,

და იმ ქუჩებშიც თითქმის ბინდია,

იქნებ დამინთოს ღმერთმა თვალები

და მაპოვნინოს ჩემი მინდია.

.