თითქოს ჩემს გულში დასახარჯი სითბო შემცირდა,
თვითონაც მიკვირს, გულგრილობის სენი შემყრია
და ადრე თუ კი ბუშტებს წითლად ვაფერადებდი,
დახეთქილები ჩემს ფეხებთან სიკვდილს ელიან.
სილაღემ სულის რომ ირბინა "სალტო-მალტოთი',
გადადიოდა ყირაზე და მზეს უღიმოდა,
დღეს სიყვარულის, სიხარულის აპოთეოზი,
როგორც წიწილა, სამსხვერპლოზე, ისე ვიდოდა.
ნეტავ ვის უნდა შენი სულის ამარკორდები,
ვინ ხარ, საიდან, რა მოგაქვს, რა მოგიტანია
და ტკივილები ჩაწყობილი ჩემს თბილ უბეში,
იზრდებიან და უდარდელად გარეთ გადიან.
შემცირდა შუქი ფანჯრებშიაც ჩემთან და ირგვლივ,
და ვგრძნობ რომ ნელა იხურება ზეცის ფარდებიც,
გეტყვით, სანამდე შემიძლია ცოტათი ფიქრი,
თქვენც გულგრილობით ჩემსავით ნუ დაავადდებით.
No comments:
Post a Comment