და რატომაა ბედი ორპირი,
ზოგჯერ ტკბილი და ხან არეული,
დაგვაქვს პოეტებს ჩვენი სხეული
ღვთის აიზმადაპკურებული.
ხან ლურჯი ციდან ჩამოვხსნით მთოვარს,
ზურგზე გვკიდია მძიმე ტვირთივით,
ხან გავშლით ლამაზ ყვავილებს მოვად,
ზეცით ვეშვებით სპეტაკ ფიფქივით...
და ველით ახალს, ვესწრაფვით ღამეს,
უდაბნოს ხვატით დავიწვავთ სხეულს,
ის ერთი ლექსი რა გახდა თორემ,
მივაფურთხებდით ცხოვრებას წყეულს.
No comments:
Post a Comment