ნეტავ, თუ გახსოვს ღამის სიზმარი?!
ერთად რომ მთებში მარტო ვიყავით,
მდელოზე ცისფერს მიკრეფდი ყვავილს,
იქ არ ვითვლიდით დროსა და მანძილს.
გულს გვიხარებდა ნამგალა მთვარე,
სხივით ანთებდა იისფერ არეს,
გვიდუღდა სისხლი, მოჩქეფდა ვნება,
იმ ერთ ღამეს ხომ სულ ჩემი გერქვა.
მაია დიაკონიძე
22.11.2021წ
,
No comments:
Post a Comment