„შაირსიტყვითა მესტვირემ“, ავტ. ნუნუ ძამუკაშვილი

 

„შაირსიტყვითა მესტვირემ“

 

ოთხმოციანი წლებია. თელავის ცენტრალურ ბიბლიოთეკაში ყოველ შაბათ დღეს ტარდებოდა პოეტურ-შემოქმედებითი შეხვედრები. შეხვედრებს ხელმძღვანელობდნენ: ჯერ, ლექტორი, - ოთარ გოგიაშვილი, ხოლო, შემდეგ ბიბლიოგრაფი, - დალი ჯავარაშვილი.

ვიკრიბებოდით ყველა თაობის პოეტები, პროზაიკოსები: ზინა სოლომნიშვილი, ეთერ ანაშვილი, თამარ გრემელაშვილი, თამაზ მაისურაძე, მარიამ კოზმანიშვილი, ნუნუ ძამუკაშვილი, თამარ კოლელიშვილი, გიორგი კონდოლელი, ცისანა თვალიაშვილი, კარლო ქართველიშვილი, ელგუჯა ციგროშვილი და სხვანი.

ეს წლები გულს ლამაზ მოგონებად შემორჩა.

ერთ-ერთი ამ დღეს, ლიტერატურული სალონის მსვლელობისას, ვკითხულობ ლექსს შოთა რუსთაველზე ეს იყო სახალხო დღესასწაულის, - იყალთოს სახალხო უნივერსიტეტის, - ,,შოთაობის" ახლო ხანში. დავამთავრე ლექსის კითხვა. ტაში და ოვაციები მოჰყვა მოწონების ნიშნად და... ელგუჯა ციგროშვილი ფურცელს მაწვდის, სადაც წერია კაფია.

,,სუ, ბალღებს უწერ ლექსებსა,

დღეს დაგიწერავ სადიდო;

არც, ვისმეს, გაუკვირდება, -

სულმნათი შოთა ადიდო.

 

სხვაც ბევრი წამიკითხია, –

ლექსები გასაკვირველი,

შოთას ბავშვობა დაწერე,

მსურს, რომ შენ იყო - პირველი...“

 

 

 

სულ, ორი სტროფი. მეორე სტროფში დიდი რუდუნებით მთხოვთ, - შოთას ბავშვობა დაწერეო.

არ გასულა ორიოდე  წუთი, რომ პასუხი დაუბრუნდა, ასეთი კაფიით.

როგორ, შევიძლო, ძამიავ,

შეუძლებელი, - როგორა?!

მას შემდეგ, რამდენი ლოდი,

ქვა ხავსიანი მოგორავს.

 

შოთას ბალღობის დაწერა

ასე, რომ იყოს - ადვილი,

დაწერდა, ვინმე, მგოსანი, -

შეგსრულებოდა წადილი...

 

ვერა ბედავენ, ეტყობა,

თუმც ნიჭიც ყოფნით, გონებაც,

ჩემი ძმობილი, ელგუჯა,

ამით, ნუ დამიღონდება.

 

იმ დღემ, ასე, ლამაზად ჩაიარა.

ექნება, ელგუჯას, ისევ, იმედი, რომ მის სურვილს შევასრულებ?..

ვნახოთ...

 

ნუნუ ძამუკაშვილი