აფხაზეთს!
როცა ჟამი თვალებს იფშვნეტს,
დღემ ღამე რომ გაათენოს,
როცა სევდა გულზე მიწევს,
სადა ხარ, სიყვარულო ძველო.
სად ხარ, რატომ არ მიამებ
იარებს და გახსნილ წყლულებს,
ნუთუ უნდა დაიფერფლოს
ჩვენი ძმობის საუკუნე.
ნუთუ ყველაფერი გაქრა,
თვალებს მარტო ცრემლი მოაქვს,
დაიკარგა ძველი ქარგა,
ერთად ვქსოვდით მბრწყინავ ოლარს.
რატომ აწვიმს სისხლი სოხუმს,
გაიჟღინთა ცრემლით მიწა,
თავანკარა ენგურს, ფსოუს,
ჩვენი ლოცვა მაინც იცავს.
ხელი შენს მაჯაზე მიდევს,
მაჯისცემას შენსას ვჩემობ,
შენს ნატვრაში გული მიცემს,
სად ხარ, სიყვარულო ძველო!
No comments:
Post a Comment