დაეცა ლოცვად ხმელი ფოთოლი,

თან მიწას ეკვრის, თან ზეცას უმზერს,

რამდენი აგო ცამდე გოდოლი,

ქარტეხილებმა უარეს გულზე.

ერთ დროს ხასხასა და ახალგაზრდა

ვნებებით სავსე მისდევდა დრო-ჟამს,

ახლა ტკივილის უწევს ატანა,

და ჰორიზონტზეც ზამთარი მოჩანს. 

გადაუვლიან მძლავრი წვიმები,

ააფრიალებს ხანდახან ქარი,

ის ერთადერთი, რაც მას უყვარდა,

მშობელი მიწის სურნელი არის.

ჩაეკვრება და აღარსად წავა,

ნეშომპალაა, სხვა თუ არარა,

და მისი ლოცვის ულევი ძალა

ზეცად გაუხსნის კარებს თამამად.