შენ ფერგამკრთალი შემოდგომა იყავი მაშინ,
არა გატყუებ, შენს თვალებში ზღვები იძვროდა,
გამაჟრიალა, უცბად სისხლი აჩქეფდა ტანში,
ნეტავ ვინ ვიყავ მაშინ შენთვის, ნაზი იზოლდა?!
ჟღერდა შენი ხმა, როგორც გონგი, მიჰქონდა ზეცას,
სულის შეკვრამდე შემძრა შენმა რითმა-სიტყვებმა,
არ დაიჯერო, რომ უყვარდე სხვას ჩემზე მეტად,
ასეთი გრძნობა არც არის და აღარც იქნება.
No comments:
Post a Comment