ამირან გოდერძიშვილის წერილ-რეცენზია ,,ხორნაბუჯში" (2024 წლის პირველ ნომერში) გამოქვეყნებულ ჩემს ლექსებთან დაკავშირებით

 დღევანდელ გაციებულ სამყაროში, როცა ადამიანების გულს ყინული მოსდებია და იშვიათად გაიგონებთ თბილ სიტყვას, ქებას ვინმესას, არ ვგულისხმობ მდიდრებსა და ცნობად სახეებს, მაქებარი რომ არასდროს ელევათ, მეგობრებიც კი იშვიათად გაიმეტებენ ხოლმე ქათინაურს, მალამოდ დამედო გულზე ბატონი ამირან გოდერძიშვილის წერილ-კომენტარი, რომელიც მან ლიტერატურულ ჟურნალ ,,ხორნაბუჯში" დაბეჭდილ ჩემს ლექსებზე: ,,ზმანება" (ხალხურ მოტივებზე), ,,სიჩუმე", ,,ხმა დიდგორიდან", ,,რა იცის ქარმა", ,,შენ კახეთო!", ,,ჩემო კახეთო!", ,,ესეც პოეზიაა" გააკეთა. როგორც ვიცით, ბატონი ამირანი არაჩვეულებრივი პოეტია, სიტყვის ოსტატი და მისი შეფასება ჩემთვის ძალიან მნიშვნელოვანია.

,,ქალბატონო მაია,

როგორც მხატვარს, მე ვერ შეგაფასებთ, მაგრამ როგორც პოეტს, ფრიადოსნად გამოგაცხადებთ,

ახლა მაგიდაზე გადაშლილი მაქვს ლიტერატურული ალმანახი ,, ხორნაბუჯი”, სადაც თქვენი შვიდი ლექსია მოთავსებული და შვიდივე ულამაზესი პოეტური ესთეტიკით არის შემკობილი!!!

სასიამოვნო დახვეწილობით იკითხება ხალხურ მოტივებზე დაწერილი ,, ზმანებაც”, ( რომელიც ზმანება კი არა, სრული რეალობაა,

,, მთებს შემოუცვამთ ნაბდები,

თავს ადგათ თოვლის ვარაყი,

ერთმანეთს გადასძახიან:

,, გადმო, დავლიოთ არაყი”

ბერიკაცი მთები, ხადახან, ძლიერი ყინვის დროს, მართლა გადასძახებენ ხოლმე ერთმანეთს, მართლა ეპატიჟებიან ერთმანეთს ,, ჭიქა არაყზე”

და სურვილიც მართლა, მალევე აუსრულდებათ,

,, ქარს მოაქვს ღიღინ-ღიღინით,

არყით პირსავსე ხელადა,

მთათ მაიმარჯვეს ყანწები

სასმელის შესასმელადა”)

ამ სილამაზის ნახვისა და წარმოდგენის შემდეგ, როგორ შეიძლება ეჭვი შეგეპაროს ამ ჭეშმარიტებაში?!!!

,,ალავერდს არის ყველასთან

მთების თამადა, — მყინვარი,

გოჩასა ჰგავის, ხევისბერს, —

მარადჟამს გაუცინარი...”

პოეტს ეს ყველაფერი თავისი თვალით უნახავს და თავისი ყურით მოუსმენია, ამიტომ ეჭვის შეტანა ამ სიმართლეში დაუშვებელია!!!

ჩვენი გმირული ისტორიის საამაყო ეპიზოდის—- დიდგორის ომის პირველი დღის გათენებას ეძღვნება ლექსი ,, ხმა დიდგორიდან”, სადაც ლამაზად არის გადმოცემული მეფისა და სამშობლოს ერთგული ქართველების სიყვარული და თავდადება სამშობლოს მიმართ,

რამაც განაპირობა ,, ძლევაი საკვირველი”...

,,წმინდა გიორგის თეთრი რაშიც იმედად მოჩანს,

ეშმაკსაც კი სძლევს დღეს ლაშქარი ერთგული მეფის!”

განსაკუთრებული პოეტური ემოციები და ფერები აქვს გამოყენებული ავტორს კახეთის პეიზაჟებისა და მისი სიმტკიცისა და გაუტეხელობის გადმოსაცემად.

,, წვიმდა, წვიმდა, უცნაურად წვიმდა,

დასდიოდა ცრემლი მხოლოდ ვაზებს,

და კახეთის ამ საოცარ მიწას

მზე აფენდა ციდან ფიანდაზებს”

პოეტს შეუმჩნეველი არ დარჩენია, როდესაც ,, ერთხელ სიჩუმე რომ სწვევია ტყეს”და ყველაფერი დადუმებულა, მაგრამ თეთრი ბეკეკას ყელზე შებმულმა ზარმა, უცებ ,, სიჩუმეს გამოჰკრა სარმა” ... და ტყე ძველებურად ისევ აშრიალდა და ახმაურდა.

და პოეტის სურვილია, ჩვენს გამოსაფხიზლებლადაც ისმოდეს ზარის წკრიალი!....

და ბოლოს, ქალბატონი მაიას პოეტურ ხედვას მიუგვნია ბევრისათვის უბრალო და არაფრის მთქმელი მოვლენებისათვის, და იქ ულამაზესი პოეზია აღმოუჩენია, აი, ეს მარგალიტებიც:

,, გარეთ ქარი რომ თამაშობს

ბავშვებს ჩაეზიარა,

ატრიალებს ბურთს და ანცობს,

ესეც პოზიაა”

ანდა ფურისულას გაშლილ ფურცლებზე პეპელა რომ გაივლის,

ან, დათვი სკაში თათებს რომ აურევს,

ან, შვილიშვილი პაპის ცელით ყანას რომ მომკის,

ან ,, ქალს აპურებს ვაჟი რწმენით”

ან, ,, ცხვარი მისდევს იალაღს”

და ბოლოს ლაკონიური დასკვნა:

,, ვერ გამოთქვამ რასაც ენით,

ესეც პოზიაა”

აი, ის დიდი სიამოვნება რაც ამ ჟურნალიდან მაია დიაკონიძის ლექსებმა მომანიჭეს!!!

მადლობა ქალბატონ მაიას ამ მშვენიერი ლექსების შექმნისათვის და ბატონ გიორგი ნატროშვილს ამ მრავალმხრივი თემატიკით დატვირთული ალმანახის გამოცემისათვის!!!

რედაქტორის სასახელოდ უნდა ითქვას, რომ ალმანახი გასცდა რეგიონალურ საზღვრებს და ლამის საქართველოს ლიტერატურული სფერო მთლიანად გაითავისა!!!"

ამირან გოდერძიშვილი

გმადლობთ, ბატონო ამირან, ჩემგან მიიღეთ სამადლობელი და უდიდესი პატივისცემა!

ამირან გოდერძიშვილის წერილი რეცენზია ,,ხორნაბუჯში" გამოქვეყნებულ ჩემს ლექსებთან დაკავშირებით

დღევანდელ გაციებულ სამყაროში, როცა ადამიანების გულს ყინული მოსდებია და იშვიათად გაიგონებთ თბილ სიტყვას, ქებას ვინმესას, არ ვგულისხმობ მდიდრებსა და ცნობად სახეებს, მაქებარი რომ არასდროს ელევათ, მეგობრებიც კი იშვიათად გაიმეტებენ ხოლმე ქათინაურს, მალამოდ დამედო გულზე ბატონი ამირან გოდერძიშვილის წერილ-კომენტარი, რომელიც მან ლიტერატურულ ჟურნალ ,,ხორნაბუჯში" დაბეჭდილ ჩემს ლექსებზე: ,,ზმანება" (ხალხურ მოტივებზე), ,,სიჩუმე", ,,ხმა დიდგორიდან", ,,რა იცის ქარმა", ,,შენ კახეთო!", ,,ჩემო კახეთო!", ,,ესეც პოეზიაა" გააკეთა. როგორც ვიცით, ბატონი ამირანი არაჩვეულებრივი პოეტია, სიტყვის ოსტატი და მისი შეფასება ჩემთვის ძალიან მნიშვნელოვანია.

,,ქალბატონო მაია,

როგორც მხატვარს, მე ვერ შეგაფასებთ, მაგრამ როგორც პოეტს, ფრიადოსნად გამოგაცხადებთ,

ახლა მაგიდაზე გადაშლილი მაქვს ლიტერატურული ალმანახი ,, ხორნაბუჯი”, სადაც თქვენი შვიდი ლექსია მოთავსებული და შვიდივე ულამაზესი პოეტური ესთეტიკით არის შემკობილი!!!

სასიამოვნო დახვეწილობით იკითხება ხალხურ მოტივებზე დაწერილი ,, ზმანებაც”, ( რომელიც ზმანება კი არა, სრული რეალობაა,

,, მთებს შემოუცვამთ ნაბდები,

თავს ადგათ თოვლის ვარაყი,

ერთმანეთს გადასძახიან:

,, გადმო, დავლიოთ არაყი”

ბერიკაცი მთები, ხადახან, ძლიერი ყინვის დროს, მართლა გადასძახებენ ხოლმე ერთმანეთს, მართლა ეპატიჟებიან ერთმანეთს ,, ჭიქა არაყზე”

და სურვილიც მართლა, მალევე აუსრულდებათ,

,, ქარს მოაქვს ღიღინ-ღიღინით,

არყით პირსავსე ხელადა,

მთათ მაიმარჯვეს ყანწები

სასმელის შესასმელადა”)

ამ სილამაზის ნახვისა და წარმოდგენის შემდეგ, როგორ შეიძლება ეჭვი შეგეპაროს ამ ჭეშმარიტებაში?!!!

,,ალავერდს არის ყველასთან

მთების თამადა, — მყინვარი,

გოჩასა ჰგავის, ხევისბერს, —

მარადჟამს გაუცინარი...”

პოეტს ეს ყველაფერი თავისი თვალით უნახავს და თავისი ყურით მოუსმენია, ამიტომ ეჭვის შეტანა ამ სიმართლეში დაუშვებელია!!!

ჩვენი გმირული ისტორიის საამაყო ეპიზოდის—- დიდგორის ომის პირველი დღის გათენებას ეძღვნება ლექსი ,, ხმა დიდგორიდან”, სადაც ლამაზად არის გადმოცემული მეფისა და სამშობლოს ერთგული ქართველების სიყვარული და თავდადება სამშობლოს მიმართ,

რამაც განაპირობა ,, ძლევაი საკვირველი”...

,,წმინდა გიორგის თეთრი რაშიც იმედად მოჩანს,

ეშმაკსაც კი სძლევს დღეს ლაშქარი ერთგული მეფის!”

განსაკუთრებული პოეტური ემოციები და ფერები აქვს გამოყენებული ავტორს კახეთის პეიზაჟებისა და მისი სიმტკიცისა და გაუტეხელობის გადმოსაცემად.

,, წვიმდა, წვიმდა, უცნაურად წვიმდა,

დასდიოდა ცრემლი მხოლოდ ვაზებს,

და კახეთის ამ საოცარ მიწას

მზე აფენდა ციდან ფიანდაზებს”

პოეტს შეუმჩნეველი არ დარჩენია, როდესაც ,, ერთხელ სიჩუმე რომ სწვევია ტყეს”და ყველაფერი დადუმებულა, მაგრამ თეთრი ბეკეკას ყელზე შებმულმა ზარმა, უცებ ,, სიჩუმეს გამოჰკრა სარმა” ... და ტყე ძველებურად ისევ აშრიალდა და ახმაურდა.

და პოეტის სურვილია, ჩვენს გამოსაფხიზლებლადაც ისმოდეს ზარის წკრიალი!....

და ბოლოს, ქალბატონი მაიას პოეტურ ხედვას მიუგვნია ბევრისათვის უბრალო და არაფრის მთქმელი მოვლენებისათვის, და იქ ულამაზესი პოეზია აღმოუჩენია, აი, ეს მარგალიტებიც:

,, გარეთ ქარი რომ თამაშობს

ბავშვებს ჩაეზიარა,

ატრიალებს ბურთს და ანცობს,

ესეც პოზიაა”

ანდა ფურისულას გაშლილ ფურცლებზე პეპელა რომ გაივლის,

ან, დათვი სკაში თათებს რომ აურევს,

ან, შვილიშვილი პაპის ცელით ყანას რომ მომკის,

ან ,, ქალს აპურებს ვაჟი რწმენით”

ან, ,, ცხვარი მისდევს იალაღს”

და ბოლოს ლაკონიური დასკვნა:

,, ვერ გამოთქვამ რასაც ენით,

ესეც პოზიაა”

აი, ის დიდი სიამოვნება რაც ამ ჟურნალიდან მაია დიაკონიძის ლექსებმა მომანიჭეს!!!

მადლობა ქალბატონ მაიას ამ მშვენიერი ლექსების შექმნისათვის და ბატონ გიორგი ნატროშვილს ამ მრავალმხრივი თემატიკით დატვირთული ალმანახის გამოცემისათვის!!!

რედაქტორის სასახელოდ უნდა ითქვას, რომ ალმანახი გასცდა რეგიონალურ საზღვრებს და ლამის საქართველოს ლიტერატურული სფერო მთლიანად გაითავისა!!!"

ამირან გოდერძიშვილი

გმადლობთ, ბატონო ამირან, ჩემგან მიიღეთ სამადლობელი და უდიდესი პატივისცემა!

ყველა რეაქცია:

65Lali Gachava, Nino Rostiashvili და 63 სხვა პიროვნება

მინიმა

 ,,ვით გნოლი, ისე გავურბივარ

დაგეშილ ძაღლებს,

მაგრამ მესვრიან და გაქცევას მაინც

ვერ ვასწრებ,"

მაია დიაკონიძე

31.05.2024 წელი

განთიადი ხარ!

განთიადი ხარ, მოგიხურავს ვარდების ფარჩა,

და იმედს აძლევ, უიმედოდ ვინც ქვეყნად დარჩა.

ვისაც ბნელეთი მოერია, ვინც გაიწირა,

ვინც ამა სოფლის ირონია ვერ აიცილა.

ვით აფროდიტა ამოდიხარ ზღვების ქაფიდან

და აწკრიალებ ,,დო, რე, მი, ფა"-ს  ოქროს არფიდან.

და იმედს აძლევ, სამყაროში ვინც ობლად დარჩა.

შემოგიხუrავს ატმების და ვარდების ფარჩა.

ალიონი ხარ, შეგიღებავს წითლად ტუჩები

და შავ სამყაროს მგონი მხოლოდ შენ ეურჩები,

ნაფლეთ-ნაფლეთად გაგაქვს დარდი და მწუხარება,

რომ გაგვაგონო თერგის მღერა და მქუხარება.

თუ არ არსებობს განშორება... ავტ. იოსებ ბროდსკი,Значит, нету разлук...Иосиф Бродский

თუ არ არსებობს განშორება... ავტ. იოსებ ბროდსკი

თარგმანი მაია დიაკონიძის

თუ არ არსებობს განშორება,

მხოლოდ - შეხვედრა,

ვიღაც უეცრად წყვდიადში

რომ მხრებზე გვეხება,

და ჩვენ სავსენი წყვდიადით

და დიდი სიმშვიდით,

ცივ და ბრჭყვიალა მდინარესთან

ერთად ვიღიმით.

როგორც მცენარე, რა ადვილად

და ღრმადა ვსუნთქავთ,

რადგან ვიქეცით ვიღაცისთვის

ჩრდილად და შუქად,

იქნებ იმიტომ, გვეშინია

ყველა დავკარგოთ,

სიკვდილ-სამოთხეს

მივეკედლოთ სამარადჟამოდ.

თარგმანი მაია დიაკონიძის

1.02.2022 წელი

Значит, нету разлук...Иосиф Бродский

Значит, нету разлук.

Существует громадная встреча.

Значит, кто-то нас вдруг

в темноте обнимает за плечи,

и полны темноты,

и полны темноты и покоя,

мы все вместе стоим

над холодной блестящей рекою.

Как легко нам дышать,

оттого, что подобно растенью

в чьей-то жизни чужой

мы становимся светом и тенью

или больше того -- оттого,

что мы все потеряем,

отбегая навек,

мы становимся смертью и раем.

მე ლურჯ მდინარედ მოვრბივარ! (ხალხურ მოტივებზე)

მე ლურჯ მდინარედ მოვრბივარ!

(ხალხურ მოტივებზე)

მე ლურჯ მდინარედ მოვრბივარ,

კალაპოტი ხარ ჩემი,

მიწევ-მოწევა მომინდა,

შენ კი იგივე რჩები...

.

ავღრიალდი და ავტირდი,

მთებში გაისმა ექო,

ქაფ მოვიყენე ცარცივით,

ტალღებით შევწვდი ბექობს.

გამიშვი, ზათქით წავედი,

მადლობელი ვარ ამ დღის,

არაგველები ამდენი

ვყოფილვართ უფლის მადლით.

მაია დიაკონიძე

28.05.2024 წელი

ყველა რეაქცია:

44Sofio Chelidze, Leila Kochiashvili და 42 სხვა პიროვნება