ვიყავით მე, შენ და კიდევ ზეცა,
ყოველ საღამოს იბნევდა ვარსკვლავთ,
და ანათებდა თითქოსდა ჩვენდა,
და ვანათებდით ჩვენც ვარსკვლავთმაგვარ.
იკარგებოდა ზღვარი ჩვენ შორის,
ჩვენ შორის უკვე აღარა იყო,
აღარ ვიყავით ჩვენ უკვე ორი,
რადგან ჩვენ ორში თვით ღმერთი იყო.
.
No comments:
Post a Comment