მოღალულს დარდით, მუდამ ფიქრიანს,
შემეგებება ვერხვი და ალვი,
სიყვარულს ახლა ხენი მიხსნიან.
ის პაემანიც მახსოვს ალვის ქვეშ,
გადაჭდობილი ხელები ჩვენი,
თუ კი გახსოვარ, ნეტავ რითიმე,
თუ გაგონდება გამქრალი წლები?!
ნაეკლარები ახლაც მსუსხავენ,
ტკივილი დამრჩა გაუსაძლისი,
და ახლა როცა ვარდებს ვუცქერი,
კვლავ მახსენდებით შენ და მაისი.
No comments:
Post a Comment