წვიმდა, წვიმდა, უცნაურად წვიმდა,
დასდიოდა ცრემლი მხოლოდ ვაზებს,
და კახეთის ამ საოცარ მიწას
მზე აფენდა ციდან ფიანდაზებს.
ღობე, ღობე, გავსებული ეზო
ყვავილებით ქვევრებით და ჭურით,
შენ კახეთო, თეთრ ღრუბელთა მწყემსო,
სიტკბოებით გამომივსე გული.
დაფენილი რუხნისლები ცაზე,
მოვედი და მყისვე შევიყვარე,
გვერდზე გადექ, საქართველოს მტერო,
მზე დაადგა ხორბლის ნაფერ ყანებს.
No comments:
Post a Comment