ყველგან ეხატა ღიმილი თბილისს,
ყველა სახლს, ეზოს, სახლს თუ აივანს,
ახლა თბილისი, ჩემი თბილისი,
ღიმილისაგან თითქოს დაცლილა.
თითქოს დაატყდათ ტოტები ნუშებს,
ალუბლებს თვალი სევდით აქვთ სავსე,
და ვეგებები დარდიან ქუჩებს,
სალამს ვუგზავნი ღიმილა ბავშვებს.
აქვე ცოცხლდება ჩემი იმედი,
მხნედ მივუყვები ალუბლის ქუჩას,
და ეს ღიმილი, ბავშვის ღიმილი,
გადავიწეროთ სახეზე უნდა!
No comments:
Post a Comment