აღარც თოვლით და აღარც წვიმით ვარ,გამხდარ იმედებს ხვალისთვის ვითვლი,ქალაახდილი დედამიწიდან,მივფრინავ,როგორც გალიის ჩიტი..შორეთში,სადაც ჩემს თავსაც ვერ ვმზერ,ცურავს სამყაროს დაშლილი ტინი და თავში ნახლელ ძოწისფერ ქვებზე,მინთხეულია ოცნების ტვინი,საკმარისია,ახლა უკმარიც,რადგან სასახლეს უკვე მღვიმედ ვთვლი,წუთისოფლისთვის სევდის ნუგბარი დამაქვს გახეულ ზეცის ჯიბეთი..ზოგი დავკარგე,ზოგიც დავუთმე,ზოგს დავულხინე ჩემთა მორევად,ამ სამყაროდან,რაც მე მაკუთვნეს,დარდსაც არ ეყო ერთ გაზმორებად..საათს ისრების კბილი აჩნია და წამი სისხლად ეწურწურება,თმების დავარცხნას გადამაჩვია,გაოცებული სარკის ყურებამ..დღეს,ვის რა უნდა ,მოჰფინო ელდად,როცა ,მზეც კია ამომთვარული,კალთაში მიზის მსოფლიო სევდა,თვალებში ცრემლის ასომთავრულით..ვგრძნობ ბამბაზიას თოვლით შემოსვის,სიზმრამდე,ძილში ცხრაჯერ ვეცემი,დღე ისე ბნელა,მზეც კი ეზოში ,დაბორიალობს ხელისცეცებით..გარეთ ჟამია ღორღით ნაგები,შევალ სახლში და ჩქამიც არ იძვრის,დაფარფატებენ ჩემი კაბები ,ბოლო ღილამდე შეკრულ საკინძით,წვიმამ ჩახრინწა ყელი ავდრების,მზე თვალებს ახელს ბოლო მზერისთვის,დგანან ნოემბრის სველი ვარდები,ძალით აღკვეცილ მონოზვნებივით...
No comments:
Post a Comment