იცით, რატომ ვეშურები ლექსის წერას?!
სათქმელი რომ არაფერი აღარ დამრჩეს,
რომ ეწვევით ჩემი ლექსის გამოფენას,
ტკივილიც და სიხარულიც ერთად აჩნდეს.
ეს ცხოვრება ზოგჯერ მწარე ბალღამია,
სამსალას ვსვამთ, და ნუგეშიც აღარ მოდის,
აფთარია, ჩვენი თავი აბარია,
და სიცოცხლეც ხდება ზოგჯერ ერთი გროში.
ხან გვეწვევა სიხარული, აღმაფრენა,
ცხენს მივაფრენთ ზეცისაკენ ქარ და ქარად,
და ვერ აღწერს იმ ლაღ გრძნობებს ვერა ენა,
რადგან გვიწევს ჩვენ ღრუბლებად გარდასახვა.
No comments:
Post a Comment