რისთვის მინდოდა, რომ დავიბადე,

რად გავიზარდე მე შენს კალთაში,

თუკი ვმღეროდე უნდა ბაიათებს,

და მოგიკითხო სევდის სალამით.

თუ იმისათვის გაიხსნა ზეცა,

მხოლოდ დარდების ცრემლი გაწვიმოს,

გზაზე აყვავდეს ეკალი, ძეწნა,

გაქრეს ვაზების ძირი საჩინო.

დღეს გორგასალის ცხენის ნაკვალევს

შემოჰყოლია ასი ხიზანი

და რომ შეგხედე, მშობელო დედავ,

ნატანჯ-ნაგვემი ვეღარ გიცანი.

სულში შემოდის მტანჯველი ფიქრი,

ნუთუ სამყარომ უნდა გაგწიროს?

მაგრამ გავმართე დრო-ჟამთან ქიშპი,

დარჩები ვრცელი და უნაპირო.

,