მეფე იყო და (სატრფიალო)

 მას თან მიჰქონდა ქარიშხალი ნაზი გრძნობების, 

ბედმა უსაზღვრო სიყვარულით გაათამამა,

მეფე იყო და მისი იყო ქვეყნად ყოველი,

მაგრამ ზღვის კიდეთ სიმარტოვის შერჩა ამარად.

ჩაწყნარდა ვნების ქარიშხალი, მორჩა სპექტაკლიც,

ასეთ დასასარულს ის არაფრით არ მოელოდა,

ზევიდან თეთრად დაჰნათოდა მთვარის სპეკალი, 

როგორც ბავშვს სურვილთასრულების მაინც სჯეროდა.

თავაწყვეტილი ჟინი, ლტოლვა ჟამმა წაიღო,

შერჩა ის ელბას, ვით ცალი რქა,   მარტოდ და კენტად,

მთელი ცხოვრება გულმშფოთვარე ლურჯი ზღვა იყო

და ამ ტალღების მეომარ სულს ატანდა სევდას. 

            =====================.

და ჟამო დიდო, ჟამო მცირევ, ჟამო ყოველთა,

განწირულია, ვინც კი შენ არ გემორჩილება,

სჯობს სიყვარული გქონდეს, კაცო, ვარდთა ცხოველთა,

არ შეგეყაროს ტრფობის დარდი, ტრფობის ციება.