აირია ჩემი სულის კრისტალები,

ვერ ვუპოვე საწყისი და ბოლო,

გამოვყავი ოქროსფერი, მზიანები,

ისინი რომ დამრჩენოდა მხოლოდ,

მაგრამ მაინც გაერია თეთრში შავი,

და, ვგძნობ, იმას ვერაფერი წაშლის,

მივდიოდი გზაზე მხნედ და მხიარულად,

მაგრამ მაინც გამწყვეტია ქანცი.