თეთრიწყაროში (მოგონებებიდან)

რამდენიმე დღეა, შეუძლოდ ვგრძნობ თავს და ერთი ამბავი გამახსენდა, სადღაც 16 წლის წინ დასასვენებლად ვიყავით მე და ჩემი შვილები თეთრიწყაროში, სახლს ვქირაობდით. წყალი კვირაში ერთხელ მოდიოდა და სასმელი წყლის შეგროვება გვიწევდა, დენი არ იყო, ძირითადად სანთლის შუქზე ვისხედით საღამოობით. შევამჩნიე, რომ ღამით მაკანკალებდა ხოლმე, ხანდახან წამომახველებდა კიდეც, დღისით ნორმალურად ვგრძნობდი თავს, ყველა საქმეს ვაკეთებდი, ბაზარში დავდიოდი, ვრეცხავდი, ვალაგებდი და ა. შ. რაც სამშვილიან ქალს ევალება. ბოლოს ჩემს თავს შევატყვე, რომ ლამისაა საწოლში ვხტუნავდი, ხელ-ფეხიც კი მილურჯდებოდა, მივხვდი, რომ ეს არ იყო ნორმალური და მეორე დღეს სოფოსთან ერთად, ოთხი წლისა იყო, დავადექი საავადმყოფოს გზას. მიმიღო იქაურმა ექიმმა, გამსინჯა და კინაღამ გაგიჟდა, ორივე ფილტვზე გაქანებული ანთება გაქვს, ფეხზე როგორ დგახარო. ადამიანს სხვა გზა რომ არ აქვს, ალბათ, ღმერთი ძალას აძლევს. გამომიწერა ერთი ტონა წამლები, რაც ძალიან ძვირი იყო, ორკვირიანი კურსი ნემსებისა. თვითონ ფულიც არ აუღია, სამშვილიან ქალს ფულს როგორ გამოგართმევთ, ოღონდ კარგად იყავითო. ჩემს გაოცებას საზღვარი არ ჰქონდა, როცა ექიმი მეორე დილას სახლში მომადგა ფილტვების გასასინჯად, მას მერე, თითქმის ყოველ დღე მოდიოდა, სანამ უსაფრთხოდ არ ჩათვალა ჩემი მდგომარეობა, ჯერ ჩემთან გამოივლიდა, შემამოწმებდა, როგორ ვიყავი და მერე მიდიოდა სამსახურში. რთული იყო იქ მკურნალობა, ღამით სანთლის შუქზე ვიკეთებდი ნემსებს. იქიდან რომ წამოვედი, იმავე ექიმის დანიშნულებით, თბილისშიც გავაგრძელე მკურნალობა, რენტდგენზე რომ გავესინჯე, თვთონვე გამაგზავნა საუკეთესო რენტდგენოლოგთან, გაოცდნენ, ფილტვების ანთების კვალიც კი არ ჩანსო. აი, ასეთი ექიმი ჰყავდა თეთრიწყაროს საავადმყოფოს. სამწუხაროდ, იმ ქალბატონის სახელი და გვარი არ დამამახსოვრდა, აუცილებლად გავიგებ, მალე ის კიბოთი გარდაიცვალა, ახალგაზრდა იყო კიდევ, როცა გაიგეს მისი ავადმყოფობის შესახებ, დაგვიანებული აღმოჩნდა. ძალიან დამწყდა გული, სულ მიკვირს, როგორია ღვთის სამართალი!

37Sofio Chelidze, Ия Диаконидзе და 35 სხვა

18 კომენტარი

მომწონს

კომენტარი

გაზიარება