მინიპოეზიისთვის ერთსტროფიანები

    არავინ იცის, ვის რა დღე ადგას,

დარდობს და მერე დარდს ქარებს ატანს,

ჩვენ კი ვეძახით უდარდელს, ამტანს.

------------------

პატიება რომ გამომეთხოვა,

ალბათ ამიტომ ვწერდი მე ლექსებს...

=============

ბუშტებივით სკდება იმედები, მაგრამ მათგან

განსხვავებით იმედი არ ყვირის, არ ხმაურობს,

ჩუმად მიიპარება, დამდნარი თოვლივით,

თუმცა გულში ღრმა და დიდ კვალს ტოვებს,

უიმედო გული სწორედ გამსკდარ, მომჩვარულ,

ნაგლეჯებად ქცეულ ბუშტს ემსგავსება.

----------------------------

ვითვლით წუთებს და

უფრო მეტად,

ვითვლით იარებს,

არ გვახსენდება,

სინანული

დავაგვიანეთ!

-------------------

ეკოლოგია ესმის კოლიას,

როგორც მტრედისთვის საქსაფონია,

იქ იქეიფებს, სადაც მოლია,

ბოთლებს გადაყრის, სადაც ფონია.

-------------------

მთელი სიცოცხლე უფალს ვეძებდი

ჩემში, ვიღაცის გენში,

ვარდში, ჩეროში, იასამანში,

იმაშიც, რაც რომ ვერ ვთქვი...

მაშინ ვიპოვე, როცა შევისხი

მარადისობის ფრთები.

--------------------

რა საზომით იზომება ლექსი,

ან, რა არის, გრძნობები რომ მოაქვს,

ერთხელ, მგონი, ზეცასაც კი შევწვდი,

ერთხელ, ეშმა მიკითხავდა მორალს.

მაია დიაკონიძე

მომწონს

კომენტარი

გაზიარება