და მე არ ვიცი,
რას ერჩიან
პატარა ღრუბელს,
მზეს ემალება, ცელქობს, ანცობს
და ცოტას ურევს...
ხანდახან ცრემლიც
ხანდახან ცრემლიც
უსველებს უპეს.
აღარც წიგნის კითხვა უნდათ,
აღარც ლექსის ბრახუნი,
ურჩევნიათ მჭადი ჭამონ
პიტნიანი ნადუღით.
პიტნიანი ნადუღით.
ბროწეულებს გადავხედე სამკაულებასხმულებს,
ვნების ცეცხლი დაუნთიათ
ჯიშიანთ და მაცდურებს,
ვნების ცეცხლი დაუნთიათ
ჯიშიანთ და მაცდურებს,
სხვა ხეების სინორჩეც კი
ვეღარავის აცდუნებს.
No comments:
Post a Comment