ადიდებულ მდინარეს მიაქვს, ვხედავ, ქართველი
არსაიდან არაა ჩანს მშველელი და მაშველი,
იქნებ ფასი დაუგდონ ზეთს, ვერ ვრჩები ნისიას,
უკვე ვეღარ ვასრულებთ ქართველები მისიას,
გადარჩენა სამყაროს ოდითგანვე გვეწადა,
მარტო მედეასათვის ხარკი უნდა ეხადათ,
მაგრამ ვატყობ ქვეყანას სულ ცალ ფეხზე ვკიდივართ,
დღეები კი წანწალით, უსახურად მიდიან,
ეჰ, ნეტავი იმედის ვარსკვლავები მენახა,
მზეს ოქროსფერ ქათქათას ჩვენთვის გამოენათა,
ახლა ჭირისუფალად დავდგომივარ ქვეყანას,
მაინც არა ვღონდები, ჟამს მივუსწრებ ფეხადაც.
No comments:
Post a Comment