მაია დიაკონიძეს!
რა ნაზი ვარ, რა ფაქიზი,
თმები მშვენის გიშრის,
ქალი კი არ მარგალიტი,
გაზაფხულის შვილი.
ფერი-ფერში განამულა
გაზაფხულის ჯინზე,
ფიფქი-ფიფქად დანამული,
შემომიღიმილდა..
მზეა ახლა დანამული,
გაზაფხულის პირას,
მზეში გული დანაღმულა,
სიყვარული. უნდა...
მოვა მალე, და მოიტანს,
ქარი ნაცნობ ალებს,
მზე გაათბობს ალბად მალე,
გაზაფხულის წამებს...
ნუ მაწამებ ზამთრის დარო,
გამეცალე მალე..
მაია გამცემლიძე
დიდი სიყვარულით ჩემს უცნობ უკრაინელ მეგობარს...დიდება უკრაინას...მშვიდობა უკრაინას.
No comments:
Post a Comment