ფიფქები, ავტ. ელგუჯა ციგროშვილი

 

ფ ი ფ ქ ე ბ ი

 

1. პ ა ტ ა რ ა   ვიყავ, შენც  პ ა ტ ა რ ა  მეგონე მაშინ, 

დღეს  ჩემი  თვალის  უპეები  ჟამმა   დაღარა...

შ ე ნ  კვლავაც  ისე  ონავარობ,  ვით  ცელქი  ბავშვი,

მ ე   კი... თმა – წვერში  შემერია  უკვე  ჭ ა ღ ა რ ა.

2. ასე  მეგონა, შ ე ნ  მოსავდი  იმ  ბ ე ბ ე რ     ზ ა მ თ ა რ ს,

თ ო ვ ლ ი ს    პ ა პ ა ს ა ც, – თ მ ა დ   და  წ ვ ე რ ა დ   შ ე ნ ა   შვენოდი...

მიახატავდი  ფანჯრის  მ ი ნ ა ს  ვერცხლის  მ ი ნ ა ნ ქ ა რ ს,

გამოწვდილ  ხელით  გელოდი,  რომ  ზედ  დამფრენოდი.

3. თოვლია  ირგვლივ, ჩემი  მ ზ ე რ ა  თოვლზე  სრიალებს,

ჩამოივაკა  გორაკების  თეთრი  ფერდები,

ყმაწვილის  ჟინი  შენთებიათ  ჟამდაკრულ  თვალებს

და  გეკითხები: ,,ფ ი ფ ქ ო,  შენ  კი  ა რ ა   ჰ ბ ე რ დ ე ბ ი?!"

4. და ... ა რ ც    დ ა ბ ე რ დ ე,  თაობები  კვლავაც  გელიან,

თეთრი  ხალიჩა  დაუფინე  ო ც ნ ე ბ ე ბ ს   ულევს,

ვგრძნობ,  ბ ა ვ შ ვ ო ბ ა შ ი   დ ა ბ რ უ ნ ე ბ ა  სანატრელია,

ს უ ლ ი ს   თეთრ  ს ა გ ზ ა ლ ს  ნუ  მოაკლებ  პ ა ტ ა რ ა  გ უ ლ ე ბ ს! 

 

ელგუჯა   ციგროშვილი

6 – 11 თებერვალი, 2022 წელი