ვაჟო, რად ჰფიქრობ, ეჭვი მკლავს,
გიყურობ, როგორც ზენასა,
ნეტამც, ეგ თავი სპეტაკი,
ადრიდამაც რომ მენახა,
გამოვიბამდი ენასა,
არ დაგაკლებდი ქებასა,
ჩემს ბედს ძაღლ ხომ არ დაჰყეფდა,
ავისხმებოდი ვენახად,
ტკბილ-ტკბილ ამ ჩემი მტევნების
მაგვარ აროდეს გენახა.
მაია დიაკონიძე
20,03.2022წელი
No comments:
Post a Comment