მახსოვს ყვავილები შენთვის რომ დავწანი,

ღიმილზე ცრემლები დარდებად მეკიდა,

შემდეგ აბეზარ ქარს სილა გავაწანი,

ქუჩაში უტიფრად რომ გამოგეკიდა.

შეკრთი, შემომხედე...შემხედე ვითარცა 

დამფრთხალი შვლის ნუკრი, ფიქრებში ერიე,

შენ მაინც იმ ქარმა ისე გაგიტაცა,

იმ ანც ქარს მიჰყევი. თავს ვერ მოერიე.

შემხვდება დუმილით დახშული ჭიშკარი,

მაკავებს ასაკი, ჭაღარა, ზრდილობა,

ხანდახან დაცინვით მომძებნის ის ქარი, 

ხანდახან გამიხსნას ის ძველი ჭრილობა.