კლდეს შეფენილი ია ვარ,

ის მიყვარს, შავი, პირქუში,

ბნელნისლიანი დილაა,

დარდი იბუდებს მის გულში.

შემომტირ - შემომნაჭუჭებს,

თითქოსდა სული უკვნესის,

ფესვი მიწაში გაუდგამს,

მისთვის ძალ-ღონე სულ ერჩის,

გაუმკლავდება ნიაღვარს, 

აიზიდება ღრუბლებში,

მასზე ძვირფასი ვინა მყავს,

მე კი მისთვის ვარ ნუგეში.

მის ნაპირს რომ ვალამაზებ,

ზარ-ზეიმია სულეთში.