ლევან ალავერდაშვილს (მიძღვნა)

 შენ ტყუილად არ იყავ ალავერდაშვილი, 

(გვარიც რომ საუფლო გქონია!),

სამშობლოს უმღერდი დაღლილი არწივი,

მარად უბერებელს, თოვლიანს.

გზად გეფინებოდა ვარდები გაშლილი,

გეზი რომ ზეცისკენ აიღე,

ამქვეყნად სიყვარულს ითხოვდი ბავშვივით,

ვაი, რომ დროზე ვერ გაგიგეთ.

ამგვარად მიდიან ნაჯაფი ბიჭები,

და სიტყვას ტოვებენ მადლიანს,

რომ მერე გვაწამონ დარდით და იჭვებით,

რომ მიწას სიკეთე აკლია.

შენ ტყუილად არ იყავ ალავერდაშვილი, 

გვარიც რომ საუფლო გქონია,

სამშობლოს უმღერდი დაღლილი არწივი,

მზეზე მოლივლივე თოლია.

(ექსპრომტი)

სიყვარული რომ გასაყიდია,

არ შემპარვია არასდროს ეჭვი,

რადგან სამშობლოს ისე ყიდიან,

არ შეგვრჩეს მიწაც ჩვენ ერთი პეშვი.

ვარდი კი ვარდი, აის-დაისი,

რომ მოგვაგონებს ღრუბლების ზეფირს,

იმ სიყვარულის ბაღში გაგიშვით,

და არც უნდოდა მაგ შენს გულს მეტი..

,

,