ქალი მოდიოდა ხიდზე
ბროლის ყელი, ბროლის სახე,
უბრწყინავდა თოვლზე მეტად,
ვარდი დაეფინა პირზე,
შენ თუ ხარო, ვუთხარ: დედა!
ვეამბორე იმის თითებს,
თითო-თითოს, მერე ერთად,
თვალები რომ მომანათა,
შენა ხარო, ვუთხარ: დედა!
მოდიოდა ხიდზე ქალი,
აღიმართა ნათლის სვეტად,
ის წავიდა,მე კი, დავრჩი,
დაბნეული მასზე მეტად.
მაია დიაკონიძე
30.05.2023 წელი
No comments:
Post a Comment