შენ სიყვარული მასწავლე,
ყვავილისა და ლოდების,
სამძიმარს იმათაც ვეტყვი,
იმათაც დავუღონდები,
ქუჩი თუ ხმელი წიფელი
გულს ჩამრჩენია ზმანებად,
კარგ ყმას ვეტრფი და დავლოცავ,
გულს დამაქვს მისი ხატება.
შვლის ნუკრს ახლაც კი მივტირი,
დედის ცრემლიან თვალებსა,
ალუდა ქეთელაურის
დარდი მეც გამაწვალებსა.
დიდი პოეტო, სულის ხმავ,
უკვდავების წყლის ნაჟურო,
ეს ერი შენითა ცოცხლობს,
შენი სისხლივით ხმაურობს..
No comments:
Post a Comment