ღმერთო!

ღმერთო!

იქნება, მთებო, თქვენთან მოვიდე,

ჩემს სიყვარულზე გითხრათ,

უკან არასდროს აღარ მოვბრუნდე,

კლდეში დავიდო ბინა,

თქვენი ბუბუნი მუდამ მესმოდეს,

მესმოდეს თქვენი ფიქრი

ყოველ დილაზე, როგორც ხინკლის ქვაბს,

ოხშივარ გქონდეთ ნისლის.

ღამეს ჩაწოლილს თქვენს უფსკრულებში,

თავად გავუშლი ლოგინს,

თავს დამნათოდეს შუქი ულევი,

რა სჯობს მიჯნურის ლოდინს.

იქნებ იმ ძველ დროს დალი ვიყავი,

მხეცთა, ნადირთა ღმერთი,

კლდე-ჭიუხებში სახეცისკარა

ვაჟი შემომხვდა ერთი.

შევიყვარე და მან შემიყვარა,

ფიცი მივეცი ოდეს,

მაგრამ სიყვარულს ნუთუ გინახავთ,

კარგი სასრული ჰქონდეს?!

გავიდა წელი ასი, ათასი,

ისევ მეძახით მთებო,

და იმ თქვენს ხმაში,

იქნებ იმ ვაჟის,

ხმაც გამაგონო, ღმერთო.

მაია დიაკონიძე

26.05.2023 წელი

All reacti