ლექსების წერა, ვისთვის ცრემლი, ვისთვის სიამე, —
შიგ ჩააწურა ყურძენი და გააბადაგა,
შენ, ჰე, პოეტო, ამქვეყნიურ დარდზე მიამბე,
ადამიანთა იმედი რომ დაასამარა.
სურვილთა ჯარი კვლავ კუნაპეტ ღამეს მიარღვევს,
ლექსთა პწკარები ლაჟვარდებში კრავენ კამარას,
შენ ამ სამყაროს ოცნებები აახმიანე,
ნუ მიატოვებ ადამიანს ხორცის ამარა.
No comments:
Post a Comment