თვალებში მოგიჩანს პოეზია,

და პოეზია თავად შენ ხარ,

თვალები მბრჭყვინავი მოზერია,

სახსოვრად დამიტოვე ეგ ცა.

წახვედი, სხვისი ქუდი დაიხურე,

წაიღე თან ჩემი გული,

შენი სახლის კარიც გამოხურე,

გამოგტირებია ჭური.

არა და ძაფები ხომ არ დაწყვეტილა,

მიწა ხომ გეძახის, გებმის,

ლექსების ბოლოს მრავალწერტილად,

უკან დაგაბრუნებს გემი.

ოჰოიდა, სიტყვები არ გაცუდდეს,

საწყისი ხომ არის სიტყვა,

მაინც  რაც გინდა არაკუნე,

შენს ცას ნუ ამჯობინებ სხვის ცას.