სანამ ვიტირე და დაგიტირე,
მანამ მონატრების დროა,
წვიმა ჩამომკიდებს ცრემლის მძივებს,
ამასობაში ხომ მოხვალ.
მოხვალ, როგორც თერგი, აურზაურს ატეხ,
შენი გამიჩნდება ნდობა,
მერე უშენობის ვეღარ ვნახავ საშველს,
იქნებ არ დამტოვო ობლად.
ცრემლი დამეკიდა ახლა ძოწის ღაწვებს,
მავლებს მარილიან გვირისტს,
როგორ გადავიტან ახლა უშენობას,
ვიცი, ცის კარებთან მიცდი.
,
No comments:
Post a Comment