მაგ ცხელ სხეულში ჩაიფსკვნება ლურჯი ვენები,
ტკივილიც თითქოს რიტმულია კარგა ხანია,
იძინებ, დგები, არ გეშვება, აღარ გპატიობს,
იმასაც ნანობ, ცხოვრებაში რაც გაპატია.
მთვარეს შეჰყურებ, როგორც მცურავს, - შხამს ანთხევს მხოლოდ,
წვეთ-წვეთობით რომ შედის სისხლში, გიბინდავს თვალებს,
აღარ გსურს ძილი, გირჩევნია ტკივილით მოკვდე, -
ჩამოიშორო ის ლაქები, ჭუჭყად რომ გადევს.
ადნები საწოლს, იღვენთები, როგორც სანთელი,
არ გიყუჩდება სიზმარშიაც, გღალატობს გონი,
ასობით კითხვას, დასმელსა და, ხშირად, დაუსმელს,
ლურსმნებივით რომ ჩაგრჭობია და გაცლის ღონეს,
ეჯაჯგურები, ხორცს აყოლებ, ხანდახან სულსაც,
ქანცგაწყვეტილი გაიძრობ და გაჰყვები ნაპირს,
რომელსაც იქნებ, არც მიჰყავხარ, მგონი, არსაით,
თუმცა ხომ ცდილობ და იმედი თანა გდევს მაინც.
