დარდიმანდულად ჩამოჰყვება თოვლი ფერდობებს,
მკლავებს გადახსნის შესახვედრად ბებერი მიწა,
პირსაც დააფჩენს დაღრეჯილი ნაცნობი ხევი,
რომ გადაყლაპოს დიდ სტომაქში ჭაველი წყლისა.
მობურულ ხეებს მზის სხივების ანცობა ართობს,
სისხლმა დაიწყო მოძრაობა, აძგერდა გული,
ტიტველმა კლდემაც გამოიბა თვალი და ყური,
იქნებ, იებმა მის კალთაზე გათხარონ ხნული.
No comments:
Post a Comment