მე, მოპოეტო დავდივარ ქალი,
ქარმა ფოთლები თმაში ჩამიწნა
და მეომრები აწყვეტილ ჯარის
ცაზე ქარვისფერ მძივად აკინძა.
სხივმა ჩამოხსნა სიბნელე მთოვარს,
კვლავ ალიცლიცდა ჭადრის ჩრდილები,
როგორც ტკივილი გაძარცვულ ხეთა,
ამდევნებიხარ შავ აჩრდილებით.
ყლუპ-ყლუპად მასმევ შარბათს შხამისას
შემოპარული გიენის კბილის,
აღმოსავლური ტკბილხმოვანების
გულში ნასობი მახვილი წივის.
No comments:
Post a Comment