აუტანიხარ თითქოსდა წერას, -
სტრიქონებს წერ და ტკივილი იკლებს,
ამოხეთქილი ნაღველით, ფიქრით...
ავტომატიდან ტყვიებს რომ ისვრი,
ისე გაისვრის გონება სიტყვებს,
გულში ჩამალულ აზრებს და ხარობ,
რომ შენს ნაფიქრალს სულ ყველას ეტყვი,
რომ შენს ნააზრევს სულ ყველას ანდობ
და მოძალებულ სევდასაც გასცემ, -
გამდინარე წყალს გაატან სიზმარს,
რომ არ აგიხდეს არასდროს ცუდი,
არ გაგიყიდონ სული ან ბინა...
გული კი ამას ყველაფერს იტევს,
სიტყვებს გადასცემს ჯადოსნურ ძალას,
თითბრის ზარები რეკავენ გულში, -
რომ არასოდეს გადაყრი წიგნებს,
ასე ძლიერ რომ უყვარდა მამას.
.
No comments:
Post a Comment