მძივებივით დაეკიდა ხეებს მკერდზე,
ხან ყვავილებს აუშლია ვნების ცეცხლი,
ხან ნაყოფით გვტაცებს თვალს და მიჯნურს ეძებს.
გზნების ცეცხლო, შემოდგომის ზეიმია,
ატლას-კაბით შემობრძანდი, სტუმრებს ველით,
კომშს და ყურძენს ხონჩა კოხტად გაუწყვიათ,
შენ ხელები ძოწის თვლებით დაგვიმშვენე.
No comments:
Post a Comment