მოკვდა წარსული, ნაფეხურებს ელის გაქრობა,
თლილი ბროლიდან მიმოფანტულ ნატეხებს ვხედავ,
ჰყავი წყალობა, გვაპატიე, ღმერთო, ცოდვები,
ტანჯვის შვილნი ვართ, გულდამწვარი ლაპარაკს ვბედავ.
ხეთა რიგებად ეჯარება "სამებას" მრევლი,
ცისკარს შეჰყურებს ამბოხებულ გმირთა სულები,
საკურთხეველთან მოფრენილა ანგელოზთ გუნდი,
გალობით უნდა დაგვაფრქვიოს მადლი ულევი,
მაგრამ ვერ ხედავს კაცის მოდგმა ტანჯვას მამისას,
დედის ცრემლები გადმოღვრილა უმწეო მსხვერპლად,
სატანა ისევ დაბოგინებს ღვთიურ მიწაზე, -
კაცი კი, კაცზე დაბოღმილი, ვერაფერს ხედავს.
No comments:
Post a Comment