დრო დადგა ისეთი აშარი,

გრძნობებმა ქორივით იწივლა,

მეგონა ვიყავი თამარი,

მაგ გულის ჯადო და თილისმა.

მეგონა, არ დამივიწყებდი,

ვინც როგორ არ უნდა გყვარეობდეს,

მეგონა არ უსმენ სხვის ჭიკჭიკს,

სხვათა ჭახჭახსა და გალობებს.

იძახი შორიდან გყვარობო,

გული მოუთმენლად გელისო,

მე კი სიზმრშიც ვერ მოველ,

შენ ნახვა არ მეღირსა.

დამადნო დარდმა და სიშორემ,

კლდე გავხდი, ნატანჯი, ნაშალი,

შენ ამბობ (თავიდან მიშორებ),

- ამის დრო ნეტავი სად არი?!

დრო დადგა ისეთი აშარი,

გრძნობებმა ქორივით იწივლა,

ერთხელ მაინცა თქვი: ,,მიყვარხარ",

შენი ხომ არა მიდის რა...