ზებულონს (სატრფიალო)

განა, სიტყვებით აღვწერ იმას, რასაც ვგრძნობ ახლა?

სავსეა გული მონატრებით და სიყვარულით,

თითქოს დავფრინავ თეთრ ღრუბლებში, მაღლა და მაღლა,

 ჩემი რაში კი ლურჯი არის და ზეზღაპრული.

და ზეცას ლამაზს ემატება კიდევ ფერები,

ჩარდახს ვარსკვლავთა მოუთმენლად სევდით გავყურებ,

იქნებ იქაა მხედრიონი, შენი ამალა,

როგორ ნატვრისთვალს ვათამაშებ ხელში საყურეს.

და გიხმობ ახლა,  გამოგიხმობ ასი წლის მერეც,

ზებულონი ხარ, არა მტოვებ არასდროს მარტო,

შენ სიყვარული დააწერე ჩემს გულის ფიცარს,

მე კი ამ მიწის სურნელებად, იებად გნატრობ.

ისევე როგორც შენი თმები, შენი თვალები,

ხან მშვიდია და ხან ბობოქრობს არმაგედონი,