«І все-таки до тебе думка лине...» Леся Українка

 І все-таки до тебе думка лине,

Мій занапащений, нещасний краю,
Як я тебе згадаю,
У грудях серце з туги, з жалю гине.

Сі очі бачили скрізь лихо і насилля,
А тяжчого від твого не видали,
Вони б над ним ридали,
Та сором сліз, що ллються від безсилля.

О, сліз таких вже вилито чимало, –
Країна ціла може в них втопитись;
Доволі вже їм литись, –
Що сльози там, де навіть крові мало!

1895

ნეტარი ფიქრები შენკენ გზას მიხსნიან,
ჩემო ჩაგრულო, უბედურო მხარევ,
როგორც კი სინაზით შენ გაგიხსენებ,
გული მეწვის და ქვითინებს მწარედ.
ძალმომრეობა უნახავთ ჩემს თვალებს,
შენს ნატანჯ სახეს კი ვეღარ ხედავენ,
დაგიტირებდი, ვით შეპყრობილ მხედარს,
უსუსურობის ცრემლის ტბის მენავე.
ასეთი ცრემლი ცოტა არ დაღვრილა,
შიგ იძირება, უკრაინა, მოთქვამს,
და განა აღარა კმარა ცრემლის ღვრა?!
ან იქნებ სისხლი დანთხეულა ცოტა.
1895 წელი