გზაზედ მდგარ ნანგრევს!
თუ დაიჭირე მზერა,
უკვე ჩამქრალი თვალის,
ერთ დროს ძლიერი ცეცხლის
რომ დასტყობია კვალი.
მზე ჩემს ბებერ ძვლებს ათბობს,
ჩამოჯექ აგერ ქვაზე,
გულში შეპარულ სითბოს
რად ანიავებ, რაზე?
გულგრილობა და იჭვი
რად ღრღნის მაგ გულის კარებს,
ნუ ანაცვალებ სხვის კოშკს
ტანზე ამოსულ ნანგრევს.
მაია დიაკონიძე
2.08.2024 წელი
No comments:
Post a Comment