მთაო!
მართალია, გული არა ბერდება,
მაგრამ ჭკნება ყვავილივით სხეული,
თუკი იყავ საქმით გამორჩეული.
სხვისი ჭირი თუ არ გიჩნდა ჩხირადა,
სხვის ტკივილს თუ შენად დაატარებდი,
რაც ვიყავით, კვლავ ვიქცევით მიწადა,
და გავხდებით მთაზე ასატანები.
მთაო, ჩემი მიიბარე სხეული,
ვოცნებობდი, ვყოფილიყავ შენთანა,
მიმკურნალე, სულითა ვარ სნეული,
პირნათელი მინდა წარვსდგე ღმერთთანა.
მაია დიაკონიძე
16.08.2024 წელი
No comments:
Post a Comment